Long Range Patrouille naar Tali

Er zijn mensen die er heel veel voor over hebben om diep in Afrika met een terreinwagen op pad te gaan. Op zoek naar uitdaging en natuurlijk om wildlife te kunnen bewonderen.
Afgelopen week heb ik bovenstaande allemaal mogen meemaken…… en ik word er nog voor betaald ook!
In een Joint Military Team bestaande uit Oliver (Duitsland), Jamil (Bangladesh), Guri (Noorwegen), Andrew (Soedan) en Lupai (Soedan) zijn we met 2 Nissan Patrols op weg gegaan naar Tali. Tali ligt op ongeveer 230 kilometer afstand ten noordwesten van Juba in de uiterste hoek van onze Area of Responsibility.
Op voorhand waren we al gewaarschuwd; in het regenseizoen was het nog geen enkel team gelukt om Tali te bereiken. Dat het een uitdaging zou worden stond vast, maar in deze mate….

De voorbereiding
In de week voorafgaande aan dit avontuur hebben we alle materialen verzameld en de voorraden bemachtigd. 235 liter drinkwater (in flessen), 80 liter diesel (in jerrycans), 2 extra reservebanden, multifuelbranders, gevechtsrantsoenen voor anderhalve week, tenten, tafels, stoelen, muskietennetten en ga zo maar door.
Daarnaast hadden we de beschikking over 3 Iridium satelliettelefoons, een laptop, GPS en onze VHF en HF radio’s.
De Nissan Patrols waren opgetopt met diesel (95 liter in de hoofdtank en 45 in de subtank) en compleet gecheckt in de workshop.
Op de zondag voor vertrek hebben we alles beladen en waren we klaar voor ons avontuur! :cool:

Op weg
Na ampel beraad besloot Oliver, als patrouilleleider, om de kortste route naar Tali als eerste te proberen. Er zijn meerdere alternatieven (volgens de kaart althans) om Tali te bereiken maar gezien het feit dat de aangevraagde helikopter recce’s waren gecancelled vanuit Khartoum hadden we geen flauw benul van de toestand van de wegen.
Na een soepele start waarin we na 3 uur ongeveer 85 kilometer hadden afgelegd bereikten we Rokon. In Rokon was het even zoeken naar de juiste weg. Er waren verschillende karrensporen en zelfs het navragen bij de lokale bevolking maakte het niet echt duidelijker welk karrenspoor nu naar Tindalo (halverwege de route naar Tali) leidde.
Uiteindelijk maar één van de karrensporen gekozen en vol goede moed op weg. Nou ja weg…. Al kronkelend tussen de bomen door, door diepe plassen en veel modder kregen we langzaamaan de indruk dat deze weg niet echt begaanbaar was en derhalve waarschijnlijk ook bijna niet meer werd gebruikt!

Voor alles een eerste keer
Als chauffeur van Oliver reed ik voorop en passeerde met de nodige moeite een stuk moeras en probeerde uit de modder te worstelen toen ik in Guri over de radio hoorde roepen dat ze vast was gelopen. Geen nood: hadden we ons op ingesteld en daarbij komt nog eens; voor alles een eerste keer. :lol:
Mijn Nissan stond droog en op stevige bodem dus met behulp van de winch van de vastgelopen auto (vastgemaakt aan die van mij) getracht de auto los te krijgen. Helaas, er zat absoluut geen beweging in. Alhoewel….. de auto begon steeds verder weg te zakken in de modder! Was de modder eerst nog tot op as hoogte, nu bleek zelfs de hele linkerachterzijde in de modder te verdwijnen.
Dan maar met twee winches proberen. Ook geen oplossing; er gebeurde helemaal niets!
Dan maar proberen om de ‘vrije’ auto terug te rijden en de vastgelopen auto achterwaarts te bevrijden. Bijna goed! Terwijl ik probeer om om de vastgelopen auto heen te rijden begin ik ook weg te zakken. Snel de winch gebruikt om via een boom weer op het droge te komen. Daarna de vastgelopen auto uit de modder trekken. Dat dachten we althans; geen beweging in te krijgen! Ondertussen waren we al 3 uur verder en tot overmaat van ramp bleek een wilde bijenkolonie ons zeer interessant te vinden:(

Wat nu?
Niet onbelangrijk is de wetenschap dat dit voor Oliver de tweede keer was op Long Range Patrouille (LRP). Zoals ik al eerder vermeld heb worden hij en zijn Duitse collega hier ‘de crash-brothers’ genoemd. Dat heeft alles te maken met de eerste LRP waarin zij met twee auto’s vastliepen en uiteindelijk via een miraculeuze ontzettingsactie met de Russische giga helikopter MI-26 met auto’s en al zijn teruggevlogen naar Juba (kosten; een slordige $50.000!).
Er was Oliver dus veel aan gelegen om niet weer te hoeven bellen voor hulp vanuit Juba!
Oliver belde toch naar Juba en vroeg assistentie van 2 Nissan Patrols. Met 3 auto’s zouden we toch één auto uit deze situatie kunnen krijgen? Juba zette hem in de standby (in afwachting van uitsluitsel) en ondertussen was ik begonnen met het uitgraven van de auto. Wroeten in de modder zo gezegd. Na een dik uur graven met 6 man had ik eindelijk weer zicht op het subframe. Behalve de zuigkracht van de modder was er ook een dikke boomwortel in het frame geschoven waardoor de auto niet meer voor of achteruit kon!
De wortel verwijderd en de winch van de vastgelopen auto hoger op de stam van een boom vastgemaakt om de auto wat te liften. De andere auto (nu via de andere kant) weer voor de vastgelopen auto gezet. De winch vastgemaakt aan het trekoog van de vastgelopen auto.
Terwijl Oliver gebeld wordt dat de assistentie klaar is voor vertrek uit Juba besluit ik het nog eens te proberen. Tergend langzaam voel ik enige beweging in de auto komen. Centimeter voor centimeter komt de auto los! Ik hoor een grote juichkreet vanachter de auto. Oliver lacht weer en zegt snel de assistentie af via de telefoon.
Tot op de draad doorweekt slaak ik een zucht van verlichting. Na bijna 5 uur vastgezeten te hebben eindelijk los.:)
Maar nu, we zijn veel te laat om überhaupt nog veel verder te komen. Met slechts 2 uur daglicht resterend moeten we een alternatief bedenken voor de eerste nacht.

Jambo
In een eerder verhaal heb ik verteld over een Airpatrouille naar Jambo. Behalve de opgetogen kinderen voorzien van schooltassen hebben we toen ook een verkenning gedaan voor een andere LRP. Ze bleken toen een heuse Bush lodge met toekels voor de verhuur te hebben.
Jambo lag precies op de juiste afstand voor ons en tevens op de tweede mogelijke weg naar Tali.
Na een hartelijke ontvangst in Jambo waren we snel een prijs voor de toekels overeengekomen en konden we ons gaan installeren en opfrissen.
Slapen in een toekel wie had dat gedacht? Ik niet in ieder geval. De toekel was prima en na het opzetten van mijn muskietentent in de laatste minuten daglicht nog even een douche genomen. Een fles vullen met water en staand op twee plankjes nat worden, inzepen en afspoelen. Heerlijk fris!
Daarna koken op de multifuel en gezamenlijk eten terwijl het donker is (af en toe wat extra proteïnen).

Bewaking
Na de koffie verscheen ineens de commandant van het plaatselijke bataljon voor een beleefdheidsbezoekje. Hij had tevens een peloton soldaten meegebracht die onze lodge ’s nachts zouden bewaken. Prima geregeld dus!
Alleen vervelend dat de mannen doorladen terwijl ze naast je staan, minder handig om de wapens ook nog eens in onveilige richting te houden…….. maar allez, het is natuurlijk goed gegaan!:)

Tweede poging
Na een prima nacht in de opmerkelijk koele toekel zijn we rond 06.30 uur opgestaan. Een snelle ‘douche’ en even ontbijten om vervolgens rond 07.30 uur op weg te gaan voor de volgende poging. Dit maal via een fikse omweg (zo’n 130 kilometer omrijden).
Het weer zat mee en onderweg vielen we van de ene verbazing in de andere. Groepen bavianen die midden op de weg zitten maar natuurlijk net snel genoeg wegduiken voordat we een foto kunnen maken, slangen en vogels in allerlei soorten en maten.
Heel veel verschillende vegetatie die elkaar tijdens de rit constant afwisselen.
Je krijgt er bijna een ‘safari’-gevoel van!;)

Een Soedanese hoofdweg
De weg die wij nu gebruiken staat bekend als de hoofdroute van Juba naar Tali. 180 kilometer lang en mijnenvrij gelukkig.
In onze beleving is met name het middengedeelte van het traject geen weg! Het is een geitenpad van ongeveer 40 kilometer dat alleen maar over rotsen voert. Een echte uitdaging dus!
Al krakend en scheurend hobbelen we met een gemiddelde snelheid van 5 kilometer per uur van rotsblok naar rotsblok. Af en toe zitten we vast, maar over het algemeen komen we er prima uit. Tot die ene knal……. De stabilisatorstang van een van de achterveren van mijn Nissan breekt af bij een forse klim. In de ‘middle of nowhere’ begin je weinig dus; gewoon doorgaan is het devies!
Een echte hoofdweg noemen ze dit. Ik begin me af te vragen wat er nog meer op ons pad zal komen.

Amadi
Na een fors aantal uren bereiken we Amadi, een middelgroot dorp met veel faciliteiten die door Niet Gouvernementele Organisaties (NGO’s) worden ondersteund of georganiseerd.
Het lijkt ons nu mee te zitten en we vorderen aardig op weg naar Tali.
Amadi heeft echter een verassing net buiten de dorpskern. De hoofdweg is volledig geblokkeerd en absoluut onbegaanbaar. In plaats daarvan heeft men een spoor door het dichte bos getrokken. Ze kappen dan gewoon bomen weg ter breedte van een auto in dit geval over een lengte van bijna een kilometer. Klinkt goed. De praktijk is echter dat de zwarte, en dus zachte ondergrond, in combinatie met de hevige regenval van de afgelopen weken hier al snel hun tol eisen. Glibberen, glijden en drijven maar we komen er door!
Als er nog meer regen komt in de komende dagen is deze route niet meer bruikbaar!

Jakari
Op zo’n 40 kilometer voor Tali ligt een gehucht dat Jakari heet. Op zich niet veel bijzonders ware het niet dat dit dorp grenst aan een groot moeras en je raadt het al; de weg naar Tali loopt door het moeras!
Na een uitgebreide analyse van de mogelijkheden (of beter gezegd de onmogelijkheden) terwijl we door de modder liepen te baggeren een pad gekozen dat van links naar rechts door akkers, bospercelen en rotsgrond liep. De enige mogelijkheid want de oorspronkelijke weg was veranderd in een modderpoel met een gemiddelde diepte van 60 centimeter. Ook de lokale bevolking gaf aan dat er al dagen geen auto’s meer gepasseerd waren en dat Tali dus in feite onbereikbaar zou zijn.
Zo gezegd zo gedaan. Inderdaad met veel lef en bravoure de hindernis genomen. Eén nadeel: achteromkijkend bleek dat het door ons gekozen spoor niet voor een tweede keer gebruikt zou kunnen worden. Er was nu dus nog maar één mogelijkheid; op naar Tali en hopen dat we vanuit Tali een alternatieve route naar Juba konden vinden. Zeker wanneer er in de komende dagen regen zou komen was deze weg absoluut geen optie meer!

Tali
De laatste 40 kilometer hebben we met een gemiddelde van 40 kilometer per uur snel kunnen afleggen. In Tali liepen we in het dortpscentrum John tegen het lijf. John is campmanager van Acord (een hulporganisatie voor Soedanezen door Soedanezen). Hij viel direct op vanwege zijn oranje voetbalpolo met de opdruk; ‘You have to beat Holland’. John verschafte ons onderdak in de compound van Acord net buiten Tali. Gewoon mazzel want de accommodatie was perfect. Schone, grote cabins op een bewaakte compound met hele vriendelijke Soedanese medewerkers. Stroom van 19.00 tot 20.00 uur via een dieselgenerator en de laatste avond werd er ter plekke natuurlijk traditioneel een geit geslacht en klaargemaakt voor de gasten. Overigens heb ik de geit maar even links laten liggen en het bij bonen en rijst gehouden.

Diverse bezoeken en verkenningen
In de 2 dagen die we in Tali hadden te besteden hebben we heel veel bezoekjes afgelegd aan lokale en provinciale bestuurders, leger- en politiecommandanten en natuurlijk veel presence patrols naar kleinere dorpen.
Veel kleine dorpen in het moerasgebied zijn verlaten omdat de bewoners gedurende het regenseizoen naar hogere gronden verhuizen. Je komt dus ook om de haverklap grote kuddes tegen van de nomaden die hetzelfde idee hebben als de oorspronkelijke bewoners. Dat geeft nogal eens spanningen omdat de kuddes natuurlijk geen rekening houden met pas ingezaaide akkers….
Uit de verkenningen werd al snel duidelijk dat de twee alternatieve ‘escape-routes’ naar Juba waren afgesloten vanwege het hoge water en een weggespoelde brug. Dat drukte de stemming al aardig want dat betekende dat de enige weg terug de oorspronkelijke hoofdweg was! Als het nu maar niet gaat regenen hoorde ik Oliver, Guri en Jamil meerdere malen herhalen. En natuurlijk, ’s nachts begon het te regenen en het regende voor 9 aaneengesloten uren.

De spanning loopt op
De ochtend van vertrek waren we om 05.30 uur opgestaan om bij het krieken van de dag te kunnen vertrekken. Het hoosde echter nog steeds en dan inpakken in het donker is geen pretje. Mijn voorstel om op daglicht te wachten en het vertrek met en half uur uit te stellen werd schoorvoetend aangenomen.
De spanning was aardig opgelopen en ik had even het idee dat het zou kunnen ontsporen. Ik probeerde de spanning wat af te laten nemen door te zeggen dat we altijd nog met een MI 26 terug naar Juba konden we hadden immers een perfecte landingsplaats in Tali gevonden (een voetbalveld).
De grap kon op dat moment niet worden gewaardeerd en ik was blij dat het licht werd zodat we in ieder geval konden starten met de monsterrit!

Terug naar Jambo
Om 07.00 uur starten we in Tali en om 08.15 uur arriveerden we in Jakari waar het echt één grote bende was. O ja, Jamil parkeerde in de eerste 10 minuten de auto van Guri en hem in de greppel terwijl hij een plas probeerde te ontwijken dus die moest er even snel uitgetrokken worden door ons.
Het was nog erger dan 2 dagen geleden en na wederom in de modder rond gebaggerd te hebben besloten we en poging te wagen om de door ons gekozen route van 2 dagen gelden toch maar te proberen. 20 meter verder en binnen 2 minuten liepen we tot aan de assen vast met beide voertuigen. Na twee uur winchen en wroeten met takken en modder hadden we beide auto’s weer los en op een hard gedeelte van de weg geparkeerd.

Britse Deminers
Terwijl wij aan het wroeten waren was een verkenners voertuig van de Britse demining organisatie MAG aangekomen en had zichzelf gelanceerd in een poel van modder en zat hartstikke vast. Ook zij waren al 2 uur bezig om zichzelf te bevrijden.
Ze vertelden dat er een groot konvooi achter hen aan kwam met deminers. Daar zag ik een lichtpuntje en deelde dat met de teamleden. Deze mensen zijn van hier en zijn dit gewend. We zitten nu strategisch midden in hun konvooi dus het enige wat we hoeven te doen is meewerken en contact leggen met de leider.
De enige blanke was de Britse leider Bob. Een 2 meter lange vent die een uitstraling had van veel ervaring en humor. De basis voor onze redding was gelegd.
Nadat ik Jeff, de chauffeur van het verkenningsvoertuig uit de drek had gewinched, werd er in opdracht van Bob ineens koortsachtig hard gewerkt door zo’n 50 medewerkers van het konvooi dat gearriveerd was en stond te wachten achter onze auto’s! Zandzakken werden in grote getale gevuld, geknoopt en opgestapeld aan het einde van een enorme puthole (modderpoel). Jeff nam mij even apart en legde de bedoeling uit. Ik zou als eerste voertuig de poging gaan wagen omdat onze voertuigen de lichtste waren. De bedoeling was dat ik met minimaal 50 km per uur de puthole in ging razen in de hoop dat ik dan naar links sturend via de schans (want die waren ze dus aan het bouwen) van zandzakken op het linker hoger gelegen gedeelte zou landen om vervolgens vol gas door de drek te blijven gaan zo lang als mogelijk.
Slik……. Ok, no problem!:cool:
Zwetend achter het stuur voelde ik me even als Evil Knievel. Riemen vast, vierwiel, lage giering, difflock aan, opschakelen naar 3 en vlak voor de puthole terug naar 2 en dan vol gas en naar links sturen…. Niet denken maar doen.
Inderdaad precies volgens plan en met een enorme smak en onder luid applaus landde ik in de drek op het hoger gelegen gedeelte. Het bleek iets zachter dan we gedacht hadden want na 30 meter was alle voorwaartse snelheid verdwenen en stond ik vierkant in de modder te spinnen. Na 5 lierpunten en vele zweetdruppels later stond 1 auto veilig aan de overkant.
Ruim 2 en een half uur daarna had ik ook de andere auto aan de overkant weten te brengen (na een minder briljante actie van de crash-brother waarbij hij met 50 kilometer per uur rechtdoor de drek in ging in plaats van links over de schans).

’Yes’!..... gelukt
Geweldig gevoel. Een echt avontuur en met vereende krachten hebben we het gered! Nadat we Bob en zijn mannen uitvoerig hebben bedankt zijn wij verder gegaan en bleven zijn nog bezig met het repareren van deze rampplek om de rest van hun konvooi te laten passeren.
Na 1 uur rijden hebben we vervolgens even een half uur gelunched (om 16.30 uur!) op een schitterende plek langs een riviertje. De sfeer was opperbest nu de ellende achter de rug was!

Terug naar Juba
Na een laatste nacht in Jambo zijn we op vrijdag teruggereden naar Juba. Nog een klein probleempje overwonnen met brandstof (heel fijn als twee auto’s met een subtank allebei een elektrische storing krijgen op het moment dat je probeert de subtank over te pompen naar de hoofdtank!). Gelukkig werd op vrijdagochtend een patrouille onze kant op gestuurd met extra diesel en op zo’n 90 kilometer afstand van Juba werden we op een alternatieve manier bijgetankt en vervolgens naar Juba geëscorteerd!

De komende week
De komende week is weer een aparte. Air patrouilles zijn gepland en morgen ben ik de chauffeur van een prinses uit de Verenigde Arabische Emiraten die een bezoek komt brengen aan UNICEF. Dinsdag zijn wij vervolgens allemaal weer ingezet bij het bezoek van de voomalige president van de VS Jimmy Carter en zijn gevolg die een bezoek komen brengen aan Juba.
Zo zie je maar weer….. je maakt nog eens wat mee hier in Afrika!

Tot slot
Droppix: Dank voor de fotoruimte! Ga ik zeker gebruiken, super! Benjamin is vertrokken en zal proberen contact met je op te nemen. Doet je de groeten. Alvast veel succes in India en vel plezier!

Ank: Dank voor de fotoruimte! Ga ik zeker gebruiken, super!Natuurlijk zijn wij er voor jou Ank als Jo weer ‘pikvoeten’ is in India. Don’t worry!

De Groentjes: Geweldig dat jullie zo’n superdag hebben gehad met elkaar in zo’n fijn familiepark. Ben benieuwd naar de foto’s!

Mike en Janny: Van harte gefeliciteerd met jullie 12 en een half jarige verbond. Drink er een goed glas wijn op en hopelijk doen we dat over enige tijd samen nog eens dunnetjes over!

JM, Mau en Luuk: Ik heb gehoord dat jullie alle wilwater- en achtbanen meer dan één keer hebben gedaan! Vet cool mannen!

Joos: Mijn alles. Dank je wel voor de fotoruimte! Nog 9 dagen voor mij en 10 voor jou. Kan niet wachten. Altijd 4444


Tot later