De aanhouder wint!

Het is en blijft natuurlijk een cliché maar desalniettemin onverminderd toepasbaar op de week die achter mij ligt! Soms zit het mee, meestal zit het tegen. Zo niet de afgelopen week; eindelijk eens wat concrete resultaten die mij het gevoel gaven dat ik een wezenlijke bijdrage heb kunnen leveren aan de UNMO Teamsite hier in Juba! En dat is een lekker gevoel.
Daarnaast gebeurden er in Nederland helaas minder briljante dingen die mij wederom pijnlijk duidelijk maakten dat je op zo’n 6000 km afstand weinig hulp kunt bieden. ”Relax, ontspan, adem in en adem uit!” zegt Joos dan altijd waarmee maar weer bewezen wordt dat ook in deze gevallen ”de aanhouder wint” hoop- en richtinggevend blijft!

Vehikel perikelen (2)
Gemiddeld genomen worden er door de militaire waarnemers van de Team Site Juba wekelijks 8000 (!) kilometers versleten. Naar aanleiding van de in Juba gehouden Team Site Leaders Sector 1 conferentie (afgelopen zaterdag en zondag) durf ik met zekerheid te stellen dat de Nissan Patrols van de UNMO Teamsite Juba veruit de meeste kilometers maken van alle UNMIS terreinwagens. :cool:
De keerzijde van deze medaille is natuurlijke de daaruit voortvloeiende slechte staat waarin de voertuigen verkeren. Eerder vertelde ik al dat we met veel elektronische en mechanische problemen te maken hebben en daarnaast met soms extreem onkundige bestuurders! Het is een wonder dat de voertuigen niet compleet geruïneerd zijn tot op heden.
De afgelopen maanden heb ik geprobeerd in deze situatie enige verbetering aan te brengen met vaak wisselende resultaten. Af en toe heb ik inwendig van ellende moeten lachen. ;) Een Roemeense collega die helemaal verwonderd met een auto aan komt rijden en vertelt dat zijn auto ’huppelt’. Niet zo vreemd want linksvoor reed hij op een kale velg! Een Koreaanse collega die mij vraagt waarom zijn winchmotor is opgeblazen terwijl hij vertelt dat hij geprobeerd heeft de winch achterstevoren te gebruiken! Een collega uit Namibië die maar niet begrijpt waarom hij in een week al 3 accu’s (!) heeft versleten en toch elke nacht de lichten laat branden van de auto alsmede de communicatieapparatuur aan laat staan! Een Thaise collega die komt aanrijden en verwilderd vraagt of ik even wil kijken waarom zijn auto zo’n lawaai maakt terwijl de achterbumper op één schroef na van de auto gescheiden is en over de weg sleept.
Het is niet goed, het is niet slecht het is gewoon anders! Maar wel UNbelievable :lol:

Vehikel perikelen (3)
Omgaan met verschillende nationaliteiten is interessant maar af en toe vermoeiend. Niet alleen communiceren is voor velen lastig maar de cultuurverschillen leiden in combinatie met het eerste punt nogal eens tot hele onverwachte situaties. Soms explosief, soms hilarisch en heel af en toe problematisch.
Het heeft me even gekost om me in te leven in onze workshop manager (lees: garagehouder). De uit Uganda afkomstige man was (en is) uitermate vriendelijk en delegeert er lustig op los waar je bij staat maar op de één of andere manier leverde het geen resultaten op. Dus ben ik de afgelopen weken meer in de garage geweest dan in de Team Site. Daar was ik getuige van zijn handelwijze. Elke klant werd als koning behandeld zolang de klant op het terrein was. Na het verlaten van het terrein ging elke monteur gewoon weer verder met datgene waar hij mee bezig was voordat de klant arriveerde. Daarnaast bleek dat hij meer dan gemiddeld ontzag heeft voor zijn meerdere de Regionaal Transport Officier (RTO).
Sinds juni stond één van de 10 voertuigen in de garage in afwachting van een nieuw dashboard. Het elektronische brein van de auto was overleden en omdat er dan geen controle meer is over het gebruik van het voertuig mag er niet meer in gereden worden van Khartoum.
Middels een boerenkoolanalyse dacht ik daarvoor een oplossing te hebben en wilde graag spreken met de RTO. Om de garagehouder niet te passeren moest ik een manier bedenken om mij door hem te laten introduceren bij de RTO. Bij eerder pogingen had hij dat immer afgehouden. Terwijl ik zag dat de enige beschikbare slijptol in de garage het leven liet, inderdaad de slijptol die ook ik heb gebruikt om nieuwe remblokken van een ander merk passend te maken, ontspon zich een plan in mijn gedachten. Als ik nu eens via collega UNMO Jamil (Bangladesh) een stel brakepads zou laten slijpen bij het Bangladesh Bataljon en deze vervolgens als wisselgeld zou gebruiken om de workshopmanager zo ver te krijgen om mij met zijn meerdere te laten praten........ ;)
De dag er na zat ik op het bureau bij de RTO (en dat bleek ook nog eens mijn overbuurman te zijn in het MSA camp!) en binnen 3 minuten was er een ander dashboard beschikbaar en na amper 2 uur sleutelen was de laatste auto van de 10 weer volledig inzetbaar! Het leidde tot een applaus tijdens de middagbriefing van de UNMO’s en het voelde als een overwinning! :)

Route recce naar Gworolorongo
“Lets lok en lol on lokon loot”, of te wel ‘Let’s rock and roll on Rokon road’ roept onze Koreaanse college Lim steevast als er weer een patrouille uit gaat in de noordwestelijke richting van Rokon.
Zo ook deze keer. Samen met Jan (Denemarken), Mircus (Botswana), Garang jr. (Soedan) en Peter werden wij deze keer op een zogenaamde route recce voorbij Rokon gestuurd. Doel was het achterhalen van de laatste informatie omtrent de mijnopruimingsactiviteiten in de nabijheid van Gworolorongo. Na een voorspoedige rit van bijna 3 uur bereikten we het kamp van de civiele mijnopruimingsdienst. Deze werken onder contract voor de Verenigde Naties. Vlak voor het kamp spraken we een westers ogende man aan die ons zeer gedetailleerde informatie kon geven over de status van het betreffende gebied en met name de weg. Nadat hij een tijdje de Nederlandse vlag op Peter zijn schouder had gadegeslagen schakelde hij ineens over naar het Zuid Afrikaans en vertelde dat zijn ouders in Stadskanaal wonen en dat hij weliswaar in Namibie geboren was maar opgegroeid was in Zuid Afrika. Het Zuid Afrikaans lijkt erg op Oud Nederlands maar is prima te volgen. Weer een aparte ervaring. Ook hier bleek weer dat de langdurige, grote inspanning van deminers uiteindelijk leidt tot een veiligere woonomgeving voor de locale bevolking!

’the acting assistant of the deputy and second in command & transportofficer’
Met het komen en gaan van collegae, of het nu voor verlof of het verlaten van de missie is, vallen er soms gaten in de bemanning van de cruciale functies binnen de Team Site. Die worden hier de G’s genoemd (G1: Personeel, G2: Inlichtingen, G3: Operation, G4: Logistiek, G5: Transport en G6: ICT) en zij ondersteunen de Team Site Leader bij de dagelijkse gang van zaken.
De afgelopen week heb ik alle functies al een keer mogen bemannen en soms meerdere tegelijk! Leuk gezicht om voor 3 G’s het woord te moeten in een briefing. Dus nu heb ik de bijnaam ‘the acting assistant of the deputy and second in command & transportofficer’. Of te wel overal weer middenin. :lol:

Een kwestie van lange adem
Het duurt lang. Voor veel Soedanezen, afgaande op de reacties van degenen die je spreekt tijdens de patrouilles, duurt het te lang. Dat lijkt logisch want voor de jongste generaties, zij die geboren en getogen zijn in een door oorlog verscheurd land, lonkend naar alle internationale invloeden van deze enorme VN-operatie kan de welvaart niet snel genoeg komen. Het blijven grote tegenstellingen. De ene dag ‘dropt’ een helikopter je in een van de buitenwereld afgesloten dorp waar 70% van de bevolking naakt rondloopt de andere dag loop je in een klein toekeldorp tegen een overweldigende hoeveelheid mobiele telefoons aan. ‘Flintstones with cellphones’ noemen we dat onderling weleens.
In de afgelopen maanden is er in en rond Juba veel, heel erg veel veranderd. Er wordt in hoog tempo gebouwd en de kleine ondernemers vechten (soms letterlijk) om een plek langs een van de hoofdwegen in Juba. Links en rechts worden nieuwe bakkerijen, supermarktjes, restaurants en zelfs hotels geconstrueerd. De twee grote markten barsten uit hun voegen en er is een grote drang om koopwaar aan de man te brengen. Handelslust zullen we het maar noemen.
Afhankelijk van de politieke en militaire ontwikkelingen in de komende maanden zal blijken of er ruimte is voor een verdere ontwikkeling. Hoe dan ook; het zal een kwestie van lange adem worden....

Charles op de taxistrip
Nu het einde van de missie voor mij dichterbij komt zijn er taken die je waarschijnlijk voor de laatste keer uitvoert. Eén daar van was afgelopen week de zogenaamde Airport patrouille. Deze dienst van 12 uur is opgesplitst in twee delen. De dienst begint om 13.00 uur en loopt door tot 18.30 uur om vervolgens de volgende ochtend om 06.30 uur weer aan te vangen en uiteindelijk te eindigen om 13.00 uur.
Tijdens mijn laatste Airport patrouille kwam ik op de taxistrip in alle vroegte een klein manneke tegen. Hij liep parmantig en met vaste tred in de richting van het platform en de taxibaan. Ik probeerde hem duidelijk te maken dat dat niet echt verstandig was maar hij begreep niet wat ik bedoelde. Vanwege het vroege tijdstip was de language assistent nog niet aanwezig en moest ik met een goed spelletje ‘Hints’ duidelijk maken dat hij beter weer terug kon gaan in de richting waar hij vandaan was gekomen. Na enige ogenblikken begreep hij het verhaal (althans dat dacht ik) en liep hij inderdaad terug in veilige richting.
Ruim twee uur later, tijdens deze dag met veel vliegbewegingen, zag ik vanuit mijn ooghoek ineens hetzelfde manneke over de taxibaan in de richting van de start- en landingsbaan lopen.
Gelukkig was ik nu in het gezelschap van een National Monitor en een language assistant dus plankgas op het manneke af om te voorkomen dat hij ten prooi zou vallen aan een van die ‘ grote vogels’.
De twee Soedanese collegae twijfelden geen moment en pakten het manneke op en zetten hem in de auto. Vervolgens snel weg van daar want er kwamen alweer twee kisten aan op de taxibaan, klaar om te vertrekken.
Het manneke bleek Charles te heten (je komt hier nog veel Engelse namen tegen) en sprak luid en duidelijk. Na vertaling begreep ik dat hij op weg was naar zijn oom die ergens op het vliegveld werkte. Hij wist niet hoe oud hij was maar de Soedanese collegae schatten hem op 5 jaar!
Charles kon niet begrijpen dat hij daar niet mocht komen en vroeg zich hardop af waarom hij daar werd weggehaald!
Na kort overleg besloten we Charles over te dragen aan de vliegveldbeveiliging met het verzoek om hem terug naar huis te brengen. Charles nam afscheid met een boze blik in onze richting. Nu maar hopen dat in dit geval de aanhouder eens niet wint......... :cool:

Laatste vrijdagavond in Juba
Voor alles een eerste en natuurlijk ook een laatste keer. OJ had het idee opgevat om de laatste vrijdagavond paella te gaan koken. Goed idee maar a- waar halen we de ingrediënten vandaan en b- wanneer gaan we dat doen. Door de dagelijkse bezigheden kwam het er niet van dus met een ‘crash’-actie op de vrijdag kwamen we tot de conclusie dat het zou gaan lukken.
Oystein (Noorwegen), Guri (Noorwegen), Virginia (Canada), Julian (Canada), Jeff (Canada), Jan (Denemarken) en Peter hebben de pan weer leeg gemaakt. Maar niet voordat OJ en ik ons buikjes rond hadden gegeten. Heerlijk en erg gezellig!

Toch nog een keer klaverjassen….
Pieter had het initiatief genomen om Hans, OJ en ondergetekende toch nog een keer te verleiden voor een Hollands avondje. Daar hadden wij wel oren naar. Met name Hans en ik waren er natuurlijk op gebrand om deze kans te benutten. Na 3 nederlagen moest het nu toch echt eens een keer onze avond worden.
Het werd een roemruchte avond waarbij Hans en ik als onbetwiste winnaars met een 3-1 zege op zak de compound van het Joint Donor Office verlieten.

Yei meets Juba
Vanwege de eerder gememoreerde Team Site Leaders conferentie in Juba was collega Edwin (LO/Sportorganisatie Luchtmacht, net als Peter en OJ overigens) in Juba. Als ‘man van alles’ in UNMO Team Site Yei vergezelde hij zijn Team Site Leader tijdens deze tweedaagse.
Erg gezellig om elkaar weer te zien en tussen de bedrijven van de drukke conferentie door hebben we momenten gevonden om even gezamelijk te eten, bij te praten en zelfs om de juiste mensen te vinden voor de opstart van het uitboeken!

Tot slot
Adam: Ik had nog zo gezegd........... Ook bij jou zal snel blijken dat de aanhouder wint. Sterkte en een spoedig en goed herstel. Enne.... daarna kappen met die nachtelijke onbewuste escapades!

Droppix en Ank: Heerlijk om de enthousiaste verhalen van Joos en de mannen te horen. De laatsten zijn helemaal in hun nopjes met de nieuwe speld! Joos laaft zich aan jullie goede zorgen en ik geniet op afstand mee!

Gummix: Smattix zag zijn bericht compleet begrepen worden in Hardenix en Amerforix. Tussen de regels ook nog een boodschap van Gummix die bij deze nogmaals gefeliciteerd wordt met de komst van Abraham! We spreken elkaar!

Edwin: Ontspannen, herkenbaar, verhelderend…. Gaaf!


Mahoi: Heerlijk om je verhaal weer te lezen. Dat van die leestekens; laat lekker, ik begrijp prima wat je vertelt en bedoelt! Dank voor al jullie goede zorgen en liefde, kijk uit naar je op één na laatste verhaal!


JM: Hai kerel! Heb je al een onderwerp voor je werkstuk en spreekbeurt? Het wordt wel kort dag maar pappa gaat je in ieder geval helpen. Is de laatste wedstrijd al gespeeld of moet je aankomende zaterdag nog weer? Dikke knuffel!


Mau: He vent! Hoe gaat het met jou? Ik hou van jou tot aan de maan en weer terug. Dikke knuf en dikke kus!


Luuk: Hallo lieve grote vent van pappa. Pappa komt nu echt al heel snel weer terug! Hoe gaat het met de Club van Sinterklaas? Dikke kus!


Joos: Mijn alles… ook ik heb geen zin meer maar we gaan het redden. Deze missie maar vooral wat daarna nog gaat komen. Veel zoenen heb ik ergens gelezen :lol: Voor mij nog 3 nachten voor jou een heel klein beetje meer. Oneindig 4444 en ver daar voorbij!




Tot later