Aan alles komt een eind......

Ik realiseer me ineens dat het alweer een half jaar geleden is dat ik ben definitief ben teruggekeerd uit Soedan. Misschien wel heel bewust heb ik het hele UNMIS-verhaal even terzijde geschoven en getracht weer in te passen in mijn eigen gezin. Dat gaat met vallen en opstaan maar met zijn allen gaan we dat echt wel volbrengen

De laatste dagen in Khartoum
Na een vlotte opstart van de uitcheck-procedure (waar het verzamelen van meer dan dertig handtekeningen één van de voornaamste zaken was) bleef er waanzinnig veel tijd over…..
Dan duren de dagen ineens heel lang en wil je maar één ding; zo snel mogelijk naar huis.
We hebben het nu over de periode van 11 tot en met 21 december 2007; vlak voor Kerst dus!
Gerard had een grote hoeveelheid postzakken ontvangen en op de Nederlandse Ambassade verzameld. Veel kerstpakketten en Kerstkaarten, los van de normale post.
Ten bate van de collegae die de Kerst in het missiegebied moesten doorbrengen heb ik samen met Gerard en Peter staan ‘buffelen’ in de bloedhitte en hebben we een kleine 50 (!) postzakken klaargemaakt voor verzending. Vervolgens moesten al deze postzakken naar Zero 5 gebracht worden en ingeklaard.
Het ijsje bij Tutti Frutti na afloop van deze bezigheid was een verademing!

Definitief vertrek uit Soedan
Met de hele batch zijn we via Caïro op een vlotte manier verplaatst naar Schiphol alwaar een grote groep familieleden, collegae en een afvaardiging van het Thuisfrontcomité ongeduldig achter het glas stonden te wachten.
Heerlijk om mijn alles en de mannen weer in mijn armen te kunnen sluiten. Eigenlijk tijd te kort om iedereen die gekomen was voldoende aandacht te kunnen geven.

Terug in Nederland
Na een heerlijk drukke periode rond de Kerst en de jaarwisseling besloten om het opgebouwde verlofoverschot van 2007 alsmede het recuperatieverlof aaneengesloten op te nemen. Tot en met 2 maart thuis geweest en dat was op zijn zachtst gezegd heel dubbel.
Enerzijds ben je heel erg gelukkig dat je weer thuis bent, in je eigen omgeving, met de mensen die je liefhebt. Anderzijds wordt je voortdurend geconfronteerd met de resultaten van processen die je niet hebt meegemaakt.
Joos en de mannen hebben tijdens mijn afwezigheid een eigen ritme en routine ontwikkeld. Joos heeft echt een gigantische prestatie geleverd en alles, maar dan ook daadwerkelijk alles op de rit weten te krijgen en gehouden.
In feite maak ik met mijn aanwezigheid inbreuk op dat ritme en die routine. Dat levert weleens botsingen op. Veel praten lijkt dan de enige oplossing.

Back to business….
Het onvermijdelijke moment van de herstart in Amersfoort brak aan. Er is veel veranderd. Niet alleen een reorganisatie maar ook een interne verhuizing in gebouw Y in Amersfoort hebben zich voltrokken in mijn afwezigheid.
Op zoek naar je eigen spullen die her en der verspreid na lang zoeken worden teruggevonden.
Een andere functie op een gevoelsmatig verkeerde stoel moet worden bekleed vanaf heden. Werken in een afdeling waaraan je de afgelopen 5 jaar zelf leiding hebt gegeven is een vreemde gewaarwording. Ook dit proces gaat aanvankelijk met horten en stoten, vallen en opstaan. Met name het vinden van de motivatie om weer aan de slag te gaan is lastig en je realiseert je regelmatig dat het werken in een missie volstrekt onvergelijkbaar is met een ‘bureau-job’.
Nu, 3 maanden na aanvang, begint het weer wat te lopen en lijkt de ergste chaos van de reorganisatie te zijn opgeruimd. Er is veel veranderd in ‘het bedrijf’, er heerst onrust onder het personeel en als voorzitter van de Medezeggenschapscommissie wordt ik daar dagelijks mee geconfronteerd. Het is een rumoerige periode en dat zal ook nog wel even zo blijven.
Vanaf medio juli zal ik dagelijks in het werkveld aan de slag zijn en een reizende functionaris zijn die belast is met kwaliteitszorg en verandermanagement.
Het is dus: ‘Back to business, business as usual...’

De Medaille
Ondertussen is de formele afsluiting van de uitzending ook gepasseerd. Op Bronbeek in Arnhem werd onze rotatie (15 personen) door de generaal Broeks gedecoreerd en bedankt voor de inzet in het kader van UNMIS.
Apart om de 14 andere mannen weer terug te zien en de ervaringen van de thuiskomst met elkaar uit te kunnen wisselen.

Aan alles komt een eind….
Ook aan dit internetdagboek komt een einde. Ik heb het als een geweldig medium ervaren tijdens mijn uitzending. Fijn om je gedachten aan papier te kunnen toevertrouwen en de mensen om mij heen mee te kunnen laten lezen. Fantastisch om op elk verhaal weer reacties te ontvangen ook dat gaf weer moed en energie om door te gaan.
Ik kan met zekerheid zeggen dat het dagboek mede ritme gaf aan mijn dagelijkse bezigheden in Juba en Soedan in zijn algemeenheid.
Na dit laatste verhaal zet ik een punt achter het dagboek en zal ik van het geheel twee boeken laten maken.

Bedankt!
Waar moet je beginnen, en sterker nog; waar houdt het op……
Aan iedereen die me gesteund heeft met mails, pakketjes, kaarten, eten & drinken, reacties op de weblog. Aan Pa en Ma die Joos en de mannen onvoorwaardelijk en constant gesteund hebben. Aan Ma die haar cursus computergebruik met succes heeft doorstaan. Aan iedereen die ons heeft geholpen op welke wijze dan ook.
BEDANKT!

Mijn alles
Veel is veranderd, maar niet mijn onvoorwaardelijke liefde voor jou. Met grote bewondering heb ik gezien hoe je alles regelt, geregeld hebt en blijft regelen. Een supermoeder en een fantastische partner. Ik kan mij absoluut niets beters en mooiers wensen.
In alles schiet ik tekort om jou te kunnen laten weten en voelen hoeveel ik je waardeer en bewonder maar bovenal hoeveel ik van je hou!
Altijd 4444 voorbij oneindig.


Einde